Debati i induktuem prej Tale(al)bin Kur(t)dit, i cili intrumentalisht ka hedhë nji gurë në ujë, në kënetën e vjetër të diskutimit mbi të drejtën e përdorimit të shamisë, po trajtohet me nji cektësi të frikshme nga shumica absolute e komentuesve, disa të pajisun me doktorratura në të drejtat e robit etj…
Në fakt, ky argument, kërkon perveç nji analize të ponderueme, edhe nji qasje sinqeriteti që nuk sakrifikohet në altarin e komoditetit e të “qetsimit” të koshiencës me ilaqe narkozizuese. Shamia nuk asht nji e drejte e njirit absolute, por ne thelb nji mnyre soft e islamit politikë per me përfitue prej laiçizmit apo laicitetit të antikrishtit europian, me orientimin e qartë të imponimit të sheriatit dhe plazmimit të shumicës myslimane me frymën e dogmave kuranore të interpretueme arbitrarisht prej “mullahëve” politike të rradhës në trojet shqiptare. Insistimi me krijue idenë e islamofobisë dhe kërkesat me balancue autoviktimizmin e nji pakice agresive islamike, tue ba lidhe të tilla ad hoc, asht kryevepra e poshtërsisë politike te VV dhe të elitës drejtuese shtetnore të Kosovës.
Hapi i parë asht vetëdijesimi dhe jo vajtimet medemek laike te disa politikanëve kosovare e perrethsave të tyne. Shtoj se shamia nuk asht e asimilueshme apo w krahasueshme me asnji simbol fetar te fesë katolike, sikur duen me e paraqite me akrobacina sforcuese edhe disa pseodoteolog të vetshpallun të kshtenë, të cilët kallxojnë nji injoranca të frikshme. Paqja e vërtet asht në qartësi, sinqeritet e luajalitet. Sofizmat në kto raste janë djallzore
