Month: November 2018

Këtë herë në emisionin “Me zemër të hapur” në News24, personazhi në studio ishte një 38-vjeçare nga Burreli, të cilën jeta e ka sfiduar me një martesë të dhunshme. Gruaja e martuar në moshë shumë të re dhe në një diferencë të madhe në moshë me bashkëshortin, ka vuajtur dhunën në kurriz për vite me radhë. Bashkëshorti 60-vjeçar aktualisht gjendet në paraburgim pikërisht për shkak të dhunës, por ende nuk është dënuar.

“Nuk më tregoi kur e mora që ishte 22 vite më i madh se unë. Ka qenë 40 vjeç atëherë, kur e mora unë. Unë atëherë kam qenë 20 vjeçe. Ai është martuar disa herë, ka 3-4 fëmijë, 2 vajza i ka të martuara. Është martuar disa herë, por nuk ia njoh gratë e tjera, kanë ikur jashtë shtetit. Jam martuar pa dokumente”, tha ajo.

Martesa është bërë me shkuesi me miratimin e prindërve, por gruaja rrëfen se gjithmonë është dhunuar dhe madje torturuar. Nëna rrëfen se ajo që e ka mbajtur me të kanë qenë fëmijët, për hir të tyre ajo ka duruar gjithçka, por frika se mund të humbë jetën e ka sjellë sot në studio, për ti bërë një apel shtetit që ta ndihmojë.

“Nanë e babë nuk janë gjallë, por kur kanë qenë gjallë më kanë thënë e more vetë, për hatër të kalamajve duroje se e ke pëlqyer vetë. Nuk më kanë përkrahur motrat dhe vëllezërit se nuk i do në derë, edhe për vëllain e vete më ka nxjerr fjalë të kota, të ka kap ky. Të dy palët na kanë ndihmuar te Bashkia e Burrelit dhe Kisha. Edhe burri punonte tokat e fshatarëve të tjerë, më shumë paratë i harxhon me pije alkoolike”, u shpreh ajo.

Nëna jeton e vetme me 5 fëmijët e saj të cilët gjithashtu kanë përjetuar dhunën e babait që ndodhet pas hekurave.

“Një muaj ka bërë që ka hy në burg. Kanë ardhur komshinjtë që kanë ndërhy. I thanë: ‘Ça je t’u bo?’ Mua më dilte gjak nga goja. Kjo është dhuna e tmerrshme që është fut burg. I ka thënë komshinjve që do e nxjerr nga shtëpia së bashku me fëmijët. Më ka thënë përherë dil, je e dalme, merr edhe kalamajtë. Mos i bjer në qafë i ka thënë vëllai i vet, e ke përjetë se është e re. Duhet t’ia dish për nder që të ka marrë.
Fëmijët kanë qenë prezent, më kanë thënë ‘Shko bo kërkesën o ma se ne nuk e duam atë babë’. Edhe fëmijët i ka rrahur disa herë, kishin turp ta denonconin. Në burg i kam çuar rroba për t’u ndërruar, por nuk më kanë pranuar rojet. Më kanë thënë për vërtetim dhe nuk ma kanë dhënë, se nuk kam dokumente që jam e martuar. E falja për hatër të kalamajve, më thoshin policia se ti nuk ke djalë dhe ky punon dhe i mban kalamajtë. E kanë fal edhe për hatër të moshës. E dinin ato”, tha ajo.

Aktualisht ajo jeton e kërcënuar nga kunati i saj i cili jeton në një banesë ngjitur me të, ky i fundit sipas saj i merr edhe asistencën që ajo përfiton me ligj. Veç kësaj situate familja po përballet edhe me varfërinë ekstreme. E vetmja ndihmë që zonja merr është nga komuniteti përreth i cili mesa duket e ka vënë dorën në zemër dhe shpesh herë i jep kësaj familjeje ndihma në ushqime e veshmbathje.

“Kunati më ka marrë inat se i kam futur vëllain e tij në burg. Edhe ai është ndarë më gruan e vet, pinë pije alkoolike. Edhe njerëzit e vet flasin keq për mua, do të vrasim, shtëpia nuk është e jotja. Nuk mund t’i mbaj bagëtitë, se bie borë dhe se drutë janë larg duhet t’i mbaj në shpinë”, rrëfeu gruaja e cila druhet për jetën e saj.

Edhe këtë vit, ata do t’i kalojnë netët e gjata të dimrit plot ankth, mbështjellë nën batanijet e ftohta. Të rrethuar nga muret plot lagështirë, katër fëmijët e familjes Çoniku në fshatin Çëravë të Pogradecit duhet të jetojnë edhe me tmerrin e kabinës elektrike, që kanë ngjitur me shtëpinë.

Në një intervistë për “Gazeta Shqiptare”, vajza më e madhe e familjes, 16-vjeçarja Ina Çoniku tregon me lot ndër sy se i ati i ka vdekur në muajin shkurt të këtij viti, pas një sëmundjeje tumorale që nuk mundi ta luftonte. Katër të miturit ndihen të vetëm në këtë botë, pasi edhe nëna e tyre nuk mund të kujdeset siç duhet për ta pasi është shurdhmemece dhe ka një sërë problemesh të tjera shëndetësore.

Më tej, Ina rrëfen momentet e tmerrit kur kabina elektrike ka marrë flakë, duke rrezikuar jetën e saj dhe të familjes. Fëmijët ndjekin shkollën rregullisht, pasi dëshirojnë të arsimohen e të realizojnë ëndrrat e tyre, por të ardhurat totale për këtë familje janë vetëm 150 mijë lekë të vjetra në muaj e iu dalin vetëm për të mbajtur frymën gjallë. Në rolin e kryefamiljares së shtëpisë, 16-vjeçarja Ina, dëshpërimisht i bën thirrje shtetit shqiptar si dhe të gjithë atyre që kanë mundësi që të kontribuojnë sadopak për motrat e vëllain e saj të vogël.

Sa veta jetoni në këtë shtëpi?
Në këtë shtëpi unë jetoj së bashku me nënën, dy motrat e mia dhe vëllain. Unë jam më e madhja, 16 vjeçe, është motra tjetër 15 vjeçe, motra e vogël 12 vjeçe dhe më i vogli është vëllai 10-vjeçar.

Po babai juaj ku ndodhet?
Babai im ka vdekur para 10 muajsh nga një tumor në trurin e vogël. Ai u largua njëherë e përgjithmonë nga kjo botë, pasi nuk mundi që ta luftonte sëmundjen e ta mposhte atë. Tani ne jemi vetëm, 4 fëmijë dhe me nënën e sëmurë. Nuk kemi asnjë mbështetje dhe unë që jam më e madhja ndjej vështirësitë që kalojmë edhe më tepër se të tjerët. Para se të ndërronte jetë, babi ishte i sëmurë dhe merrte KEMP për prapambetje mendore.

Si paraqitet gjendja shëndetësore e nënës suaj?
Mami është 49 vjeçe, por gjendja shëndetësore e saj nuk është dhe aq e mirë, sepse ajo nuk flet dhe nuk dëgjon. Madje, edhe nga sytë nuk shikon mirë, gjithashtu vuan dhe nga tensioni i lartë. Ne arrijmë ta shikojmë trishtimin nëpërmjet syve të saj, besoj se ndihet shumë keq për situatën ku ndodhemi, por është e pafuqishme, nuk mund të bëjë asgjë për të ndryshuar gjendjen ku ne ndodhemi.

Sa janë të ardhurat për familjen tuaj dhe a mjaftojnë për të kaluar muajin?
Gjithsej të ardhurat në familjen time janë 150 mijë lekë të vjetra në muaj dhe nuk janë të mjaftueshme, pasi në këtë shtëpi jetojmë 5 veta. Ne shkojmë në shkollë, na duhen fletore, çanta, rroba për të mos folur edhe për ushqimin e për ilaçet që i duhen mamit. Nuk mund të jetojnë 5 persona me 150 mijë lekë të vjetra, këto dalin vetëm për bukë e nevojat e tjera nuk i mbulojmë dot.

A punon ndonjë prej jush?
Jo! Mami është e sëmurë e normalisht që nuk punon dot, por edhe ne jemi në shkollë e duhet të ndjekim mësimin, kështu që përpiqemi të mbijetojmë me ato pak lekë që marrim nga pensioni i mamit si invalide. Kemi si synim kryesor që të shkollohemi e të bëhemi dikushi në jetë, prandaj nuk dua që asnjë prej nesh të punojë e të braktisë shkollën.

Si janë kushtet në shtëpinë tuaj?
Banesa ku ne jetojmë përbëhet nga 2 dhoma të vogla dhe një korridor, gjithashtu dhe një banjë e vogël. Shumë kohë më parë, madje para se të martohej babi dhe mami, babi ka banuar këtu dhe komuna ia ka dhënë këtë ndërtesë për shkak se nuk kishte vend tjetër ku të shkonte, se nuk kishte mjaftueshëm të ardhura për të blerë një shtëpi të saktë. Dua të them gjithashtu se shtëpinë tonë me kabinën elektrike i ndan vetëm një mur. Pra, jetojmë ngjitur me të, e kjo na rrezikon edhe jetën.

A ndiheni të frikësuar që jetoni ngjitur një kabine elektrike?
Normale që kemi frikë, çdokush do të kishte frikë që të jetonte në një banesë si kjo duke e ditur që nga çasti në çast, sidomos kur është kohë e keqe mund të bjerë zjarr dhe të digjemi.

A ka pasur raste kur kabina ka marrë flakë dhe jeni ndier të rrezikuar?
Në stinën e dimrit, me kushtet e këqija të kohës e reshjet e shiut, situata bëhet edhe më e rrezikshme për ne. Madje, ka pasur disa raste që kabina ka marrë flakë, e kjo pasi kemi afër edhe 2 shtylla korrenti dhe telat kanë bërë masë. Kabina është përfshirë nga flakët, por fatmirësisht e kemi shuar në kohë zjarrin pa arritur që të dëmtojë banesën. Jemi tmerruar, nuk dija si të reagoja më duhet t’i shpëtoja të gjithë. Kam marrë vëllain, motrat e mamin dhe kam dalë jashtë në mes të të ftohtit. Kanë qenë momente shumë të frikshme për mua, nuk do të doja t’i përjetoja kurrë më!

Cilat janë kërkesat tuaja, çfarë do të dëshiroje të ndryshonte në jetën tënde?
Së pari do të donim të largoheshim nga kjo shtëpi e shteti të na ofrojë një banesë tjetër që të mos na rrezikojë jetën. Jetojmë gjithë frikë, jemi të vegjël e nuk kemi asnjë mbështetje në këtë botë. Kushdo qoftë të vërë dorën në zemër e të na ndihmojë të dalim nga kjo situatë. Duam dhe ne të jemi si gjithë bashkëmoshatarët tonë, të shkojmë në shkollë, të ushqehemi normalisht, e të vishemi si gjithë shokët tanë. Jemi 4 fëmijë të vetëm me nënën që as dëgjon e as flet, kështu që shteti ose çdokush që dëshiron të kontribuojë sadopak për familjen tonë. /Gsh.al/