Marie Tuci ne moshen 22 vjeçare u torturua ne burgun e Shkodres, aty ku me gjakun e Saj shkruajti keto vargje ne frymen e fundit. I perjetshem kujtimi i Saj!

434

NANËS

Nan’ e dashtun, sot po vdes
më kanë futur në një thes
lakuriq, tok me një mace
më kanë mbyll, në thes linace

N’burg të Shkodrës, po m’del shpirti
po ma merr nan’, shef Seiti
jashtë thesit, shqip po flasin
më shqelmojn’ e më godasin
ligësia, nuk ka ngjyrë
shqelm në bark, shqelm në fytyrë

Po vdes nanë, sot po vdes
një lëmsh gjaku, brenda n’ thes
nuk ka vend imagjinata
kriminel, shpirtzinj si nata
më kanë ça, bark e zorrë
hajde nan’, e ven’ nji dorë

Mbaju nan’, mbaju burrneshë
më sill teshat, e m’vish murgeshë
mos kjaj nan, jam bij Mirdite
s’na kanë mposht, tash ndër vite
as dhe shkau, as dhe turku
as Enveri, as dhe burgu
as bollshik, e as titista
as hetues, as komunista.

Po vdes nanë, moj un’ e zeza
shko më sill, një palë ndërresa
njëzet e dy, sapo kam mbush
nuk du’ nan’, me m’qa kurkush
as n’ Orosh, e as Ndërfush
as në bjeshkë, atje thellë
as në Fan, e as në Kthellë
as n’Kurbnesh, e as n’ Selitë
as kurkund, nëpër Mirditë

Zoti nan, ka pat’ mëshirë
më ka dërgu, të vdes e lirë
më sill ndrresat, po të pres
po vdes nanë, sot po vdes!